Kiczora (725 m)

Dwuwierzchołkowy szczyt, którego nazwa jest pochodzenia wołoskiego i oznacza porośniętą lasem górę o kształcie dachu. Jako charakterystyczna i najwybitniejsza kulminacja południowej części Pasma Łysiny, była często wymieniana już w przewodnikach XIX-wiecznych. Sam wierzchołek jest porośnięty lasem. Stoki Kiczory nad doliną Raby były 4.09.1939 r. teatrem zmagań obronnych żołnierzy 10 pułku strzelców konnych przeciwko oddziałom niemieckiej 4 Dywizji Lekkiej.

Północno wschodnie ramię Kiczory (nad doliną Suszanki) wieńczy niewybitny wierzchołek Kamionki (620 m), przez który przechodzi żółty szlak turystyczny. Niegdyś znajdowały się tu polany i pastwiska należące do Pcimia, obecnie zarastające. Do lat 70. XX w. w prymitywnej chacie-ziemiance mieszkał tu samotnie Kuba zwany „Pustelnikiem”, który ciesząc się w okolicy dużą sympatią latem zatrudniał się u okolicznych gospodarzy do prac polowych. W porze zimowej naprawiał różne sprzęty domowe, a nawet zegary. 

Na północnym stoku Kiczory znajduje się kilka źródeł dobrej wody. Niegdyś biło tu źródło, któremu przypisywano właściwości lecznicze – tutejsza woda miała pomagać na choroby oczu.